مقدمه: پیشرفت به سوی پوشش همگانی، به سرمایه کافی در بخش سلامت نیازمند می­باشد. سرمایه‌گذاری و تخصیص بهینه منابع در این بخش برای نیل به اهدف نظام سلامت، به توسعه یافتگی وکاهش فقر در کشورها می‌انجامد. بنابراین هرچقدر افرادی که در تقسیم ریسک مشارکت دارند بیشتر شود، ریسک مالی افرای که با آن مواجه هستند کمتر می­شود. سیستم پرداخت کننده واحد به عنوان یک مدل پوشش بهداشت همگانی به دنبال گسترش دامنه پوشش بیمه در سطح جامعه می­باشد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی عناصر اصلی سیستم پرداخت کننده واحد در نظام سلامت ایران انجام گرفت.
روش پژوهش: برای بیان اصول تامین مالی و ارائه خدمات در کشورهای منتخب و همچنین دستیابی به عناصر و تشکیلات اصلی سیستم پرداخت کننده واحد یک مطالعه تطبیقی در نظر گرفته شد. کشورهای مورد مطالعه در پژوهش حاضر آلمان، تایلند، ترکیه، فرانسه، کلمبیا می­باشند که علاوه بر آن نظام سلامت ایران نیز بررسی شده است. مبنای انتخاب کشورها بر اساس تیپولوژی نظام سلامت و تقسیم بندی نظام بیمه درمان گاردن صورت پذیرفت.
یافته ها: معیار اصلی ورود مطالعات، اصلاحات نظام سلامت کشورهای منتخب در جهت جداسازی تامین منابع از ارائه خدمات سلامت می­باشد. در این زمینه نتایج بررسی­ها؛ تجمیع منابع ( یا کاهش تعدد صندوقهای بیمه­ای در جهت خرید انبوه خدمات با ایجاد سازوکار کنسرسیوم سلامت منطقه) و تضمین خرید (ارائه انبوه خدمات از سوی شبکه ارائه دهندگان با نمایندگی سازمان ارتقاء سلامت) را نشان می­دهد.
بحث نتیجه گیری: چندگانگی­های بیمه­ ای در ایران هم ناعادلانه است و هم ناکارا.  و تجمیع آن کار ساده­ ای نیست. سیاست­های تامین مالی ایران می ­بایست در جهت ایجاد انباشت ریسک بزرگتر و واقف شدن به وظیفه اصلی نظام بیمه؛ رسیدن به قانون اعداد بزرگ، تعیین اصول یارانه متقاطع و جلوگیری از ریسک معکوس را هدف قرار دهد. این مهم جز با پیش رو قرار دادن برنامه ای بلند مدت و منسجم در جهت دستیابی به پرداخت کننده واحد میسر نخواهد بود